Podjednako zahvaljujući i slici i zvuku, film je fantastičan u domeni atmosfere. Što odnosima ljudske okoline jednih naspram drugih, što fizički beskrajno sniježnom okolinom, opći dojam hladnoće je sveprisutan i neizbježan, gotovo opipljiv i slinom koja curi niz nos jednog protagonista i u jezovitosti prizora u kojem se poziv za pomoć pretvara u iskonski nagon za hranom onog drugog protagonista.

A upravo ta dva protagonista su druga jaka točka filma. Debitanti Lina Leandersson i Kåre Hedebrant su gotovo bez zamjerke izvrsni, minimalnom gestom krotkog saginjanja glave u očekivanju nezaslužene kazne od lokalnih klipana-mučitelja ili komunikacijom tek prodornim pogledom naprosto su besprijekorni u dočaravanju svojih osjećaja. No, dok su oni sami na tom polju izvrsni, sam film ne uspijeva probiti emocionalnu barijeru ostavljajući tako nedosegnutima potencijalne visine i ostajući uspješnim tek na onom osnovnom elementu svake priče o zlostavljanima - suosjećanju.

Ima tu i par stvari koje su bespotrebno ostale nedorečenima (starac koji ju hrani, ali i ono drugo, što nemam namjeru spominjati) te film zna zapasti u monotoniju oponašajući bezličnu i jednoobraznu okolinu. Na kraju najveći plus ostaje to što se ostvarenja sa neengeskog govornog područja ne ostavljaju na pukom festivalskom prikazivanju već ih se tretira kako spada, prikazivanjem u redovnoj distribuciji. Film kao film je dobar, ali kao hrana za filmski apetit kod nas poslovično gladan nehollywoodskih ostvarenja i kao izbor za legalnu distribuciju je izvrstan izbor.